still ill

Σιγά σιγά ερημώνει πάλι το μικρό χωριό,αδειάζουν ξανά οι δρόμοι και τα μαγαζιά.Δεν είναι τόσο ο άνεμος που ψυχραίνει απότομα,ούτε τα οινωπά ξερά φύλλα που αφήνουν ένα μικρό τρίξιμο στο διάβα τους καθώς τα σέρνει ο αέρας αυτά που μας νοτίζουν με τη μελαγχολία τού φθινοπώρου όσο οι άνθρωποι που φεύγουν.
Ελάχιστοι είναι οι εναπομείναντες παραθεριστές όμως κι αυτοί σε λίγο θα πάρουν τον δρόμο της επιστροφής,όχι χωρίς κάποια γκρίνια.
Συγγνωστή,βέβαια,αφού ανάμεσα στις αποσκευές έχουν πακετάρει την ολιγοήμερη φυγή από την εργασιακή ρουτίνα,βάζοντας έτσι τέλος σε μια διαλείπουσα περίοδο ξεγνοιασιάς.
Υπάρχουν ασφαλώς και ορισμένοι που ανυπομονούν να γυρίσουν πίσω:σπουδάρχες που το κόμμα τούς τραβάει από το μανίκι και αυτοί ασμένως θα το συντρέξουν με ανταποδοτικό,ως είθισται,τέλος,εργαζόμενοι που φέρουν έκτυπο το άγχος της απουσίας από τη δουλειά και κυρίως εκείνοι που για μερικές εβδομάδες κουβαλούσαν το αίσθημα ενός επήλυδος,αποκομμένοι απ'τη φιλόστοργη μεγαλούπολη.
Σε αυτή μόνο έχουν μάθει να ανακαλύπτουν και να θαυμάζουν οικεία τοπία,γνώριμες εικόνες που συνθέτουν ένα στέρεο σκηνικό,πίσω απ'το οποίο κρύβονται αποτελεσματικότερα οι φόβοι τους.Μοναχά εκεί δεν αισθάνονται παράταιροι αλλά μικροσκοπικά κομμάτια ενός πελώριου παζλ που απεικονίζει τη ζωή τους,ενώ εδώ στην απλωσιά της υπαίθρου που τώρα απλώς τους παρέχει φιλοξενία,καθώς έχουν απολέσει την επαφή με τη μικρή κοινότητα και λησμονήσει τη χοϊκή τους υπόσταση,αφήνουν το βλέμμα τους να καταγράψει όμορφες τοποθεσίες και "γραφικές" σκηνές μιας ανειμένης καθημερινότητας,όπως ακριβώς θα το έκανε ο φωτογραφικός φακός ενός αλλοδαπού επισκέπτη.
Τώρα λοιπόν που το τέλος του καλοκαιριού τραυματίζει,η πόλη θα τους περιμένει σα μάνα,θα τους αγκαλιάσει σαν αδελφή.
Οι υπόλοιποι που συνεχίζουν να απολαμβάνουν ανέμελα τις διακοπές τους,εξακολουθούν να συνάζονται σε καφενεία και σπίτια,κάτω από κάποια καλαμωτή ή σκιερή κληματαριά.Σαν τρίλιες που σβήνουν ηχούν από μακριά οι κουβέντες και τα γέλια,τα τσουγκρίσματα σιγοντάρουν τη γενική θυμηδία γύρω από τραπέζια που γρήγορα γεμίζουν από μπουκάλια.
Η μπίρα αρχικά δροσίζει τα λαρύγγια και σταδιακά οιστρηλατεί,φωτίζει με περίεργο τρόπο τη συνειδητότητα,διαστέλλει το παρόν.Ο ελάχιστος τώρα χρόνος αφήνει χώρο μόνο για ευχάριστες και ανάλαφρες ιστορίες,σβήνει τα περασμένα και τις έγνοιες για το μέλλον,διαγράφει τα αλλότρια προβλήματα.
"Ξένος πόνος όνειρο" λέει μια δημώδης φράση που έχουν πλέον εγκολπωθεί.
"A thousand dreams that would awake me
Different colors made of tears".
Ούτε οι στίχοι του Venus in Furs θα μπορούσαν να τους τραβήξουν από την κινούμενη άμμο της αδιαφορίας.
Τα ποτήρια ξαναγεμίζουν βιαστικά,το χαροκόπι ανάβει,η μυρωδιά του καλοκαιριού σκορπίζεται στον βραδινό αέρα και μεθάει ακόμη περισσότερο τις συντροφιές.
Όταν σηκώνονται και πηγαίνουν να πλαγιάσουν,συνήθως έξω,σε κάποια αυλή,είναι ήδη αργά.Αποκοιμούνται καθώς το σκοτάδι σκεπάζει τα κορμιά τους.
Πολλές φορές δεν σταματά εκεί,προχωρά κι άλλο,τρυπώνει βαθιά στο δέρμα,
γεμίζει την ψυχή τους.
Η νύχτα έχει πια ανατείλει μέσα τους.